روش امتیازی در ارزشیابی مشاغل

اهمیت نسبی هر شغل و متعاقبا محل آن در ساختار پرداخت را کا امتیازهای تخصیص یافته به آن تعیین می کند.طرح های امتیازی به عنوان پرکاربردترین رویکردهای ارزشیابی مشاغل در ایالات متحده و اروپا شناخته می شوند و از این بابت با رتبه بندی و طبقه بندی تفات قابل ملاحظه ای دارند که معیارهای مربوط به ارزشیابی مشاغل (عوامل قابل جبران) را به صرحت بیان می کنند.عوامل قابل جبران بر مبنای جهت گیری استراتژیک کسب و کار و نیز سهم کار در نیل به این اهداف و استراتژی ها تعیین می شوند.ازعوامل قابل جبران جدیدی که در مشاغل امروزی کاربرد دارد می توان به پاسخ گویی مالی ، رهبری ، کار تیمی و پاسخ گویی به پروژه ها اشاره کرد.

به طور سنتی عوامل قابل جبران در سازمان های مختلف تحت چهار مفهوم اساسی دسته بندی شده اند . مهارت ، تلاش ، مسئولیت و شرایط کاری.این عوامل طوری مقیاس بندی می شوند که میزان آنها در هر شغل ، همچنین اهمیت کلی آنها برای سازمان نشان داده شود.سپس امتیازها به وزن های عوامل ضمیمیه می شوند.کل امتیاز تعیین شده برای هر شغل ، جایگاه آن شغل در ساختار شغلی را مشخص می کنند.

عوامل قابل جبران نقش محوری در طرح های امتیازی دارند زیرا منعکس می کنند که کار چه مقدار به سازمان ارزش می افزاید.آنها از خود شغل و از جهت گیری استراتژیک کسب و کار نشات می گیرند.عومل قابل جبران ، آن دسته ویژگی های موجود در کار هستند که سازمان به آنها بها می دهد و به سازمان در پیگیری استراتژی و نیل به اهدافش کمک می کند.سازمان برای انتخاب عوامل قابل جبران این پرسش را مطرح می کند که کدام جنبه از کار باعث افزودن ارزش می شود ؟

ارزشیابی و طبقه بندی واحدهای مشمول قانون کار بیشتر به روش امتیازی صورت گرفته و نظام ارزیابی مشاغل مصوب وزارت تعاون ، کار و رفاه اجتماعی بر اساس این روش تدوین گردیده است .